Mijmeren op de grens van het leven

Spreekbeurt op de dankdienst voor het leven van mijn vader  | 
24 oktober 2019

'Je vader wordt gereanimeerd.' Een korte heldere boodschap met wat paniek in haar stem. Het is zover …….

Terstond komen er herinneringen in mijn gedachten die zó ver in de tijd terug zijn, maar ineens weer bijna tastbaar worden. Alsof ik weer in dat ziekenhuis lig, wachtend tot mijn vader na zijn werk op bezoek komt. En dan in de stilte die er kon zijn, begon te tekenen. Gewoon met een pen op een stukje papier. Mini tafereeltjes, met mensjes en autootjes. En ik, als klein kind, ik koesterde ze de hele volgende dag. Tot hij daar weer was. De volgende avond. Om weer een nieuwe te tekenen.

Herinneringen aan mijn crossbrommer die hij tolereerde. Mijn doopdienst, die – heel onhandig – gepland was op de avond vóór de verhuizing naar Vlinderveen. De geweldige Sinterklaas vieringen met surprises, die hij volgens mij door mijn moeder liet maken, maar waar nooit duidelijkheid over is gekomen.

Herinneringen aan vakanties in Drenthe, waar – om wat voor reden dan ook – altijd een nieuw doosje Lego was om te bouwen. De eindeloze reeksen dia’s die gemaakt en achteraf bekeken moesten worden. Beelden die nu nog waardevoller zijn. Vrienden van toen die ook vrienden van nu zijn. Trouw aan elkaar. Maar bovenal trouw aan mijn moeder. Ons thuis normen en waarden bijbracht. En schoondochters die hij als eigen dochters zag.

2002. Met onverantwoord hoge snelheid reed ik 's nachts naar hem toe in het ziekenhuis in Dordrecht. Ik wilde hem nog zo graag zien. Ik wilde hem nog zo graag spreken. Angst bekroop me. Was dit een afscheid zonder woorden? Daar trof ik hem aan, met een van pijn vertrokken gezicht. Een hartinfarct. Maar nog wel in leven. Het werd ons nog geven. Tijd.

Soms, in de badkamer, zie ik hem staan. Aan de andere kant van de spiegel. Ik herken de trekken van zijn gelaat. Alsof ik mijzelf zie. En terwijl ik zijn baard afscheer, denk ik: ‘Papa, ik lijk steeds meer op jou’.

❝

Tranen bij mijn moeder, die ook mij pijn doen.

Afgelopen zomer werd duidelijk dat de ICD die hij droeg zijn functie definitief ging verliezen. De artsen hebben al het mogelijke gedaan om nog een nieuwe te plaatsen. Terwijl zijn broze lijf de sporen toonde van de medische ingrepen, onderging hij het zonder klagen. Want dat was niet zijn ding.

Dus moesten we er over spreken. Over het afscheid dat een keer ging komen. Wetende dat zijn hart zonder ICD niet meer kunstmatig op gang zou worden gebracht. ‘Het is goed zo’, zei hij, ‘Genoeg.' Hij wist dat de Schepper over zijn tijd beschikte. 17 jaar extra had hij al gekregen.

Daar waren artsen die echt meeleefden. Hem medisch het beste hebben gegeven. Daar zijn buren, buren van goud. Die er waren om te helpen toen hij zo gevallen was. Die er waren op dat fatale moment. Bedankt Danny. Bedankt Tineke.

Het zijn bijzondere dagen geworden, de afgelopen week. Tranen bij mijn moeder, die ook mij pijn doen. Ik heb kinderen zien snikken van verdriet. Allemaal verliezen ze hun eerste grootouder. De opa van wie zij houden. De opa die van hen hield.

Een oom en tante met tranen. Vers is ook nog hun eigen verdriet.

Ik heb mijn broer omhelst en samen met hem gehuild. Gezien wat het doet met onderlinge gesprekken. Het laten kijken in je hart. Hoe goed het is verdriet te delen. Samen, maar soms ook apart. Samen bidden om kracht, vertroosting en rust. Samen danken voor een vader die er niet meer is.

Een moeder gezien die gedragen wordt door haar hemelse Vader.

Papa leefde in de verwachting van een leven na de dood. In Jezus Christus, zijn Heer en Heiland. Daar groeiden we thuis niet alleen mee op, maar moedigde hij ons aan daar goed over na te denken en zelf een keuze te maken. En daarom weet ik dat er eens een weerzien is.

Albert Kleingeld

23 oktober 1936  |  16 oktober 2019

---